One of the most important Dutch rock bands of latter part of the eighties that spearheaded the 'Amsterdam guitar sound'. (http://www.hollandrocks.nl/bio/bz514.html)
Scheduled
Saturday, 12 October 1985, "Dance Hall", 21:00 - 21:50 (time slot shared with L'Attentat)
Line up
Richard Janssen – guitar, vocals; Dirk Heuff – guitar; Marco Braam – bass; Henk Jonkers – drums
Set list
00 Billy
00 Little man
00 Crying over sin
Recording
Tracks 01 - 06 were recorded and broadcast on radio. Catch the stream here: http://3voor12.vpro.nl/programmas/afleveringen/7733247
Other info
L'Attentat shared a timeslot with the Fatal Flowers. The Fatal Flowers started off, after half an hour L'Attentat joined them for one song and then finished their set alone.
Een succesvol jaar wordt in stijl afgesloten met een legendarisch concert op 12 november tijdens het Pandora Festival in Rotterdam, waar de band in een half uurtje door een set nummers raast. (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/frameFF.html)
De slagwerkgroep Paleis van Boem, de trashformatie l’Attentat en de gitaarband Fatal Flowers zijn dit jaar de Nederlandse Inbreng op Pandora’s Music Box op 11 en 12 oktober in de Rotterdamse Doelen. Opvallend is de uitverkiezing van het Amsterdamse Fatal Flowers. De groep bestaat pas een half jaar en heeft slechts zo'n veertig keer opgetreden. "Een teken dat we op de goede weg zijn," zegt manager Jan Knuivers. De uitdrukking “wat goed is, komt snel" is zeker op Fatal Flowers van toepassing. De band wist al spoedig na de oprichting een contract los te peuteren bij de platengigant WEA. (Algemeen Dagblad, 29 september 1985) (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_pandora2.html)
Fatal Flowers are playing at Pandora's Music Box at 9pm on the 12th. The Festival is on for two days (October 11 and 12) with concerts starting at about llpm and going on until 4am. Both days were sold out last year with some 4,000 people attending each night. De Doelen Complex, Schouwburgplein 50, Rotterdam (010-132490). (gedeelte uit een artikel over Pandora oktober 1985) (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_pandora.html)
Terug naar de jaren '60
AMSTERDAM - "Wat goed is komt snel," zo luidt het spreekwoord. Dat is van toepassing op de hoofdstedelijke rockgroep Fatal Flowers. Negen maanden geleden bestond de formatie nog niet, ruim vijf maanden later lag de eerste titelloze mini-elpee al in de winkels.
Fatal Flowers is één van de vier Nederlandse afgevaardigden op de derde editie van het Rotterdamse popfestival Pandora's Music Box. Weliswaar moet de groep de toebedeelde vijftig minuten speeltijd delen met de eveneens uit Amsterdam afkomstige L'Attentat, toch is het een stuk erkenning. "Pandora is een heel goed initiatief," zegt Richard Janssen, de gitarist en zanger van Fatal Flowers. "Er zijn veel groepen te horen die normaal niet in zo'n grote zaal spelen en dus niet zoveel publiek bereiken als op Pandora."
"Ik denk dat Fatal Flowers aardig aansluit bij de lijn van Pandora en daarom ook voor het festival is gevraagd. De gitaar staat bij de nieuwe groepen weer in het middelpunt van de belangstelling. Dat zie je bij Fur Bible, Green On Red, The Long Ryders, maar ook bij L'Attentat en bij ons. Al zijn die groepen niet identiek aan elkaar, er zijn wel overeenkomsten."
Fatal Flowers maakt inderdaad gitaarrock. Het viertal grijpt daarbij terug naar de muziek uit de jaren zestig, van The Byrds, Neil Young en alle andere groten. Toch streeft de groep een eigen geluid na. Fatal Flowers speelt tijdens concerten behalve eigen materiaal, nummers van Jimi Hendrix en Bob Dylan, twee heel verschillende artiesten.
"Dat zijn twee extremen," zegt Richard Janssen. "Die nummers kun je alleen op het podium naar elkaar toe laten groeien. Je kunt beter een paar keer op het podium onderuit gaan dan in de oefenruimte te blijven zitten. Als je iets wilt bereiken, moet je zoveel mogelijk spelen."
"Wij fixeren ons echt niet zo erg op de jaren zestig. Alles wat er na 1960 is gebeurd wordt ook meegepikt. We zijn beïnvloed door de nummers, maar niet door het geluid van die periode. Je zult ons niet zien zoeken naar twintig jaar oude versterkers. We spelen gewoon op moderne dingen."
"Ik zal morgenavond nog zenuwachtiger zijn dan ik normaal voor een optreden ben," stelt Richard Janssen. Ik wil zien hoe Fatal Flowers er internationaal voorstaat. Het is nu voor het publiek makkelijker om ons te vergelijken met buitenlandse groepen van dezelfde stroming. Een Nederlandse muzikant is in ieder geval niet per definitie stommer dan een muzikant uit Engeland of Amerika."
"Alle groepen in ons genre in Nederland hebben een gemiddelde leeftijd van 24 jaar of ouder. Er moet vlug nieuwe aanwas komen anders bloedt popmuziek dood. De popmuziek is een beetje aan het vergrijzen. Ik wacht op die jongens van een jaar of 18, 19 die een gitaar oppikken en eenvoudige nummers beginnen te schrijven. Zo zijn wij ook begonnen." (David Kleijwegt, Algemeen Dagblad 11 oktober 1985) (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_ad85.html)
Fatal Flowers in stroomversnelling
De Amsterdamse popgroep Fatal Flowers is één van de formaties die optreden op Pandora's Musicbox. De band heeft acht maanden na oprichting al veel bereikt. Ze heeft een plaat uitgebracht op het WEA-label, was uitgebreid op de VPRO-radio te horen en ze is te beluisteren op het Pandora festival. Geluk of kwaliteit?
Op hun gelijknamige mini-elpee maken de vier heren melodieuze popmuziek. Nummers met pakkende refreinen en mooie zang. Herkenbare pop die duidelijk haar wortels heeft in de zestiger jaren. Heel aangrijpend is het nummer Billy, dat eind september op single uitkomt.
Fatal Flowers onderscheidt zich van stadgenoten Claw Boys Claw door een veel gepolijster geluid. Daarvoor is zeker producer Craig Leon medeverantwoordelijk. Leon produceerde eerder platen van de Amerikaanse rocker Moon Martin.
'Fatal Flowers is op de juiste tijd met de juiste muziek begonnen', vertelt manager Jan Kluivers. Daarnaast heeft de groep mazzel gehad. Het is voor een band vaak moeilijk om op eigen kracht vooruit te komen, ook al is ze goed. De muzikanten van Fatal Flowers werden echter door de Syndicate of Melodies in huis gehaald.
Dit Syndicate is een klein Nederlands managementbureau en platen- en cassettelabel. Tevens haalt het buitenlandse bands naar Nederland. Contacten van de Syndicate in Amerika en bij platenmaatschappij WEA hebben de Flowers in een stroomversnelling gebracht. De sessie voor de VPRO in mei van dit jaar zou, volgens Kluivers, eveneens via via tot stand zijn gekomen.
Het managementbureau heeft zelf ook veel geluk gehad. De Syndicate stelde in 1977 weinig voor. Totdat de aan hen verbonden The Thought in 1982 plotseling populair werd in Amerika. Deze band coverde met succes I had too much to dream tonight van de Amerikaanse jaren zestig-band The Electric Prunes. Door het geld dat dit succes opleverde, kon de organisatie haar activiteiten uitbreiden.
De volgende stap voor Fatal Flowers is een tour door Europa. Nederland is de groep te klein geworden. (Jan Hensels, Terrazza 20 september 1985) (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_terrazza.html)
Fatal Flowers geselecteerd voor Pandora's Music Box
Onze wortels steken nog stukje in jaren zestig
BUSSUM--"We hebben gewoon mazzel gehad," zo vat Marco Braam de snelle doorbraak van de Amsterdamse rockgroep Fatal Flowers samen. Dat daar natuurlijk wel het vermogen bij komt om prachtige rockliedjes te schrijven laat hij aan het oordeel van anderen over. Met zijn halflange haar en brilletje zou de bassist vijftien jaar geleden het prototype geweest zijn van de radikale studenten-activist. Maar in 1985 is het beginnen van een rockbandje een van de meest logische dingen die je na je middelbare school kunt doen.
Zeventigduizend rockgroepen telt ons land volgens een inventarisatie die eerder dit jaar in opdracht van het ministerie van WVC werd uitgevoerd. Slechts enkele honderden daarvan treden regelmatig op en maken af en toe een plaat. De werkelijke top is op de handen van twee vingers te tellen.
Des te opmerkelijk is het verhaal van de Fatal Flowers; Een jaar geleden bestond de groep nog niet eens. Eind 1984 komen vier muzikanten, die stuk voor stuk al in verschillende bandjes gespeeld hebben, bij elkaar. Samen blijken ze toevallig 'de juiste muziek op het juiste moment' te maken. De groep wordt opgepakt door een management met 'de juiste kontakten' en een kontrakt met platengigant Warner Brothers is het gevolg.
In Chinees-Indisch Restaurant Azië, waar de groep voor aanvang van een concert in een Goois jongerencentrum nog een hapje eet, blijft Marco Braam er nuchter onder: "Van het een komt het ander. We zijn gewoon begonnen met de muziek die wij mooi vinden. Dan blijken er mensen te zijn die er net zo over denken. Daardoor ga je vaker spelen en dat is helemaal te gek. Het geld is pas de laatste sport van de ladder. Het is nu veel belangrijker dat we onze naam nog wat verder opschroeven."
Een half uur later breekt Marco voor de honderd bezoekers in het jeugdhonk al tijdens het eerste nummer een snaar. Het wordt een optreden met technische hindernissen maar met het vuur van een ouderwetse rockband. Henk Jonkers trommelt in navolging van Charlie Watts op een drumstel met slechts één tom-tom. Sologitarist Dirk Heuff oogt met zijn petje scheef op het hoofd en een sigaret aan de onderlip als een Jean Paul Belmondo-achtig schoffie. En frontman Richard Janssen is de authentieke jeans-rocker.
"Dit is rock 'n' roll," roept een van de bezoekers bijna verbijsterd uit. In een tijd dat de discodreun de popmuziek monopoliseert zijn pakkende melodieuze rocksonga zeldzaam geworden. In Amerika werpt een groeiend aantal bands (als REM, Green on Red, etc.) zich momenteel op het oude handwerk. Ook Fatal Flowers fabriceert dergelijke songs. Op hun debuutplaat zijn de nummers Fatal Flower, Midnight Train en vooral Crying over Sin liedjes van het type dat sinds de jaren zestig bijna niet meer gemaakt is.
Marco: "Ik hou van die oude muziek ja, het zou idioot zijn om dat te ontkennen. Misschien komt dat wel juist door die melodieen." Ik ben helemaal gek van melodieen." ,,Maar we willen beslist niet de jaren zestig kopieren," zigt Dirk Heuff, bang als hij is dat zijn groep weer het revival-etiket opgeplakt krijgt. "Kijk, we zijn allemaal zo rond een jaar of vierentwintig. Dan heb je het nog een beetje meegemaakt, he. De wortels steken nog een stukje in de jaren zestig. Maar we zijn net zo goed beinvloed door de reggae of de punk. En we grijpen al helemaal niet terug naar dat spirituele van de sixties."
Richard Janssen: "Na de punktijd zijn veel muzikanten aan het experimenteren geslagen. Dan krijg je op een gegeven moment geforceerde toestanden. Ten eerste verdwijnt het gevoel helemaal uit de muziek. En ten tweede wordt het vaak gepresenteerd als intellectueel of technisch hoogstaand. Onze muziek ontstaat vanuit een liedje dat iemand op z'n zolderkamertje schrijft. En daar wordt in de oefenruimte verder aan gewerkt."
"Ja, natuurlijk vind ik de oude Dylan goed. Vooral door die eenvoud. Als je wat gitaar zit te spelen en je pakt een paar akkoorden, dan denk je soms 'waar ben ik mee bezig, dit is al honderden keren gedaan'. Maar sla je dan zo'n Dylan Songbook open, dan zie je dat hij met diezelfde akkoorden wel tien liedjes geschreven heeft. En die fluit je allemaal mee, zonder dat je een moment denkt: 'Hé, alweer hetzelfde akkoordenschema'. Dat geldt ook voor de oude Stones. Heel inspirerend. Het is toch moeilijker om met drie akkoorden een song te schrijven die blijft staan, dan om met een reeks ingewikkelde jazz-grepen een fijn lopend nummer te maken. Maar nu trap ik natuurlijk een open deur in."
De song, dat is de rode draad die door ieder gesprek met de Fatal Flowers loopt. Het liedje en het melodietie. Madonna's verwelken, dubmixen vergaan maar de good old rocksong blijft bestaan. Frontman Richard Janssen: "De mensen weten gewoon niet meer hoe ze op onze muziek moeten dansen. Dat komt door die snare-terreur in de disco's. Je kunt tegenwoordig met het meest stompzinnige nummer aankomen, zolang je maar een vette Linn-drum op de afterbeat laat knallen. Dan weet iedereen wel van het rechterbeen op het linkerbeen te huppen." (Peter Bruyn, Haarlems Dagblad 15 oktober 1985) (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_haarlem.html)
Article from festival booklet
01 Rip off
02 It's all over now, baby blue
03 Billy
04 Little man
05 Cryin' over sin
06 We thought they loved you
07 One track mind (together with L’Attentat)
(http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_sessie.html)
02 It's all over now, baby blue
03 Billy
04 Little man
05 Cryin' over sin
06 We thought they loved you
07 One track mind (together with L’Attentat)
(http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_sessie.html)
Recording
Tracks 01 - 06 were recorded and broadcast on radio. Catch the stream here: http://3voor12.vpro.nl/programmas/afleveringen/7733247
Other info
L'Attentat shared a timeslot with the Fatal Flowers. The Fatal Flowers started off, after half an hour L'Attentat joined them for one song and then finished their set alone.
Een succesvol jaar wordt in stijl afgesloten met een legendarisch concert op 12 november tijdens het Pandora Festival in Rotterdam, waar de band in een half uurtje door een set nummers raast. (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/frameFF.html)
De slagwerkgroep Paleis van Boem, de trashformatie l’Attentat en de gitaarband Fatal Flowers zijn dit jaar de Nederlandse Inbreng op Pandora’s Music Box op 11 en 12 oktober in de Rotterdamse Doelen. Opvallend is de uitverkiezing van het Amsterdamse Fatal Flowers. De groep bestaat pas een half jaar en heeft slechts zo'n veertig keer opgetreden. "Een teken dat we op de goede weg zijn," zegt manager Jan Knuivers. De uitdrukking “wat goed is, komt snel" is zeker op Fatal Flowers van toepassing. De band wist al spoedig na de oprichting een contract los te peuteren bij de platengigant WEA. (Algemeen Dagblad, 29 september 1985) (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_pandora2.html)
Fatal Flowers are playing at Pandora's Music Box at 9pm on the 12th. The Festival is on for two days (October 11 and 12) with concerts starting at about llpm and going on until 4am. Both days were sold out last year with some 4,000 people attending each night. De Doelen Complex, Schouwburgplein 50, Rotterdam (010-132490). (gedeelte uit een artikel over Pandora oktober 1985) (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_pandora.html)
Terug naar de jaren '60
AMSTERDAM - "Wat goed is komt snel," zo luidt het spreekwoord. Dat is van toepassing op de hoofdstedelijke rockgroep Fatal Flowers. Negen maanden geleden bestond de formatie nog niet, ruim vijf maanden later lag de eerste titelloze mini-elpee al in de winkels.
Fatal Flowers is één van de vier Nederlandse afgevaardigden op de derde editie van het Rotterdamse popfestival Pandora's Music Box. Weliswaar moet de groep de toebedeelde vijftig minuten speeltijd delen met de eveneens uit Amsterdam afkomstige L'Attentat, toch is het een stuk erkenning. "Pandora is een heel goed initiatief," zegt Richard Janssen, de gitarist en zanger van Fatal Flowers. "Er zijn veel groepen te horen die normaal niet in zo'n grote zaal spelen en dus niet zoveel publiek bereiken als op Pandora."
"Ik denk dat Fatal Flowers aardig aansluit bij de lijn van Pandora en daarom ook voor het festival is gevraagd. De gitaar staat bij de nieuwe groepen weer in het middelpunt van de belangstelling. Dat zie je bij Fur Bible, Green On Red, The Long Ryders, maar ook bij L'Attentat en bij ons. Al zijn die groepen niet identiek aan elkaar, er zijn wel overeenkomsten."
Fatal Flowers maakt inderdaad gitaarrock. Het viertal grijpt daarbij terug naar de muziek uit de jaren zestig, van The Byrds, Neil Young en alle andere groten. Toch streeft de groep een eigen geluid na. Fatal Flowers speelt tijdens concerten behalve eigen materiaal, nummers van Jimi Hendrix en Bob Dylan, twee heel verschillende artiesten.
"Dat zijn twee extremen," zegt Richard Janssen. "Die nummers kun je alleen op het podium naar elkaar toe laten groeien. Je kunt beter een paar keer op het podium onderuit gaan dan in de oefenruimte te blijven zitten. Als je iets wilt bereiken, moet je zoveel mogelijk spelen."
"Wij fixeren ons echt niet zo erg op de jaren zestig. Alles wat er na 1960 is gebeurd wordt ook meegepikt. We zijn beïnvloed door de nummers, maar niet door het geluid van die periode. Je zult ons niet zien zoeken naar twintig jaar oude versterkers. We spelen gewoon op moderne dingen."
"Ik zal morgenavond nog zenuwachtiger zijn dan ik normaal voor een optreden ben," stelt Richard Janssen. Ik wil zien hoe Fatal Flowers er internationaal voorstaat. Het is nu voor het publiek makkelijker om ons te vergelijken met buitenlandse groepen van dezelfde stroming. Een Nederlandse muzikant is in ieder geval niet per definitie stommer dan een muzikant uit Engeland of Amerika."
"Alle groepen in ons genre in Nederland hebben een gemiddelde leeftijd van 24 jaar of ouder. Er moet vlug nieuwe aanwas komen anders bloedt popmuziek dood. De popmuziek is een beetje aan het vergrijzen. Ik wacht op die jongens van een jaar of 18, 19 die een gitaar oppikken en eenvoudige nummers beginnen te schrijven. Zo zijn wij ook begonnen." (David Kleijwegt, Algemeen Dagblad 11 oktober 1985) (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_ad85.html)
Fatal Flowers in stroomversnelling
De Amsterdamse popgroep Fatal Flowers is één van de formaties die optreden op Pandora's Musicbox. De band heeft acht maanden na oprichting al veel bereikt. Ze heeft een plaat uitgebracht op het WEA-label, was uitgebreid op de VPRO-radio te horen en ze is te beluisteren op het Pandora festival. Geluk of kwaliteit?
Op hun gelijknamige mini-elpee maken de vier heren melodieuze popmuziek. Nummers met pakkende refreinen en mooie zang. Herkenbare pop die duidelijk haar wortels heeft in de zestiger jaren. Heel aangrijpend is het nummer Billy, dat eind september op single uitkomt.
Fatal Flowers onderscheidt zich van stadgenoten Claw Boys Claw door een veel gepolijster geluid. Daarvoor is zeker producer Craig Leon medeverantwoordelijk. Leon produceerde eerder platen van de Amerikaanse rocker Moon Martin.
'Fatal Flowers is op de juiste tijd met de juiste muziek begonnen', vertelt manager Jan Kluivers. Daarnaast heeft de groep mazzel gehad. Het is voor een band vaak moeilijk om op eigen kracht vooruit te komen, ook al is ze goed. De muzikanten van Fatal Flowers werden echter door de Syndicate of Melodies in huis gehaald.
Dit Syndicate is een klein Nederlands managementbureau en platen- en cassettelabel. Tevens haalt het buitenlandse bands naar Nederland. Contacten van de Syndicate in Amerika en bij platenmaatschappij WEA hebben de Flowers in een stroomversnelling gebracht. De sessie voor de VPRO in mei van dit jaar zou, volgens Kluivers, eveneens via via tot stand zijn gekomen.
Het managementbureau heeft zelf ook veel geluk gehad. De Syndicate stelde in 1977 weinig voor. Totdat de aan hen verbonden The Thought in 1982 plotseling populair werd in Amerika. Deze band coverde met succes I had too much to dream tonight van de Amerikaanse jaren zestig-band The Electric Prunes. Door het geld dat dit succes opleverde, kon de organisatie haar activiteiten uitbreiden.
De volgende stap voor Fatal Flowers is een tour door Europa. Nederland is de groep te klein geworden. (Jan Hensels, Terrazza 20 september 1985) (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_terrazza.html)
Fatal Flowers geselecteerd voor Pandora's Music Box
Onze wortels steken nog stukje in jaren zestig
BUSSUM--"We hebben gewoon mazzel gehad," zo vat Marco Braam de snelle doorbraak van de Amsterdamse rockgroep Fatal Flowers samen. Dat daar natuurlijk wel het vermogen bij komt om prachtige rockliedjes te schrijven laat hij aan het oordeel van anderen over. Met zijn halflange haar en brilletje zou de bassist vijftien jaar geleden het prototype geweest zijn van de radikale studenten-activist. Maar in 1985 is het beginnen van een rockbandje een van de meest logische dingen die je na je middelbare school kunt doen.
Zeventigduizend rockgroepen telt ons land volgens een inventarisatie die eerder dit jaar in opdracht van het ministerie van WVC werd uitgevoerd. Slechts enkele honderden daarvan treden regelmatig op en maken af en toe een plaat. De werkelijke top is op de handen van twee vingers te tellen.
Des te opmerkelijk is het verhaal van de Fatal Flowers; Een jaar geleden bestond de groep nog niet eens. Eind 1984 komen vier muzikanten, die stuk voor stuk al in verschillende bandjes gespeeld hebben, bij elkaar. Samen blijken ze toevallig 'de juiste muziek op het juiste moment' te maken. De groep wordt opgepakt door een management met 'de juiste kontakten' en een kontrakt met platengigant Warner Brothers is het gevolg.
In Chinees-Indisch Restaurant Azië, waar de groep voor aanvang van een concert in een Goois jongerencentrum nog een hapje eet, blijft Marco Braam er nuchter onder: "Van het een komt het ander. We zijn gewoon begonnen met de muziek die wij mooi vinden. Dan blijken er mensen te zijn die er net zo over denken. Daardoor ga je vaker spelen en dat is helemaal te gek. Het geld is pas de laatste sport van de ladder. Het is nu veel belangrijker dat we onze naam nog wat verder opschroeven."
Een half uur later breekt Marco voor de honderd bezoekers in het jeugdhonk al tijdens het eerste nummer een snaar. Het wordt een optreden met technische hindernissen maar met het vuur van een ouderwetse rockband. Henk Jonkers trommelt in navolging van Charlie Watts op een drumstel met slechts één tom-tom. Sologitarist Dirk Heuff oogt met zijn petje scheef op het hoofd en een sigaret aan de onderlip als een Jean Paul Belmondo-achtig schoffie. En frontman Richard Janssen is de authentieke jeans-rocker.
"Dit is rock 'n' roll," roept een van de bezoekers bijna verbijsterd uit. In een tijd dat de discodreun de popmuziek monopoliseert zijn pakkende melodieuze rocksonga zeldzaam geworden. In Amerika werpt een groeiend aantal bands (als REM, Green on Red, etc.) zich momenteel op het oude handwerk. Ook Fatal Flowers fabriceert dergelijke songs. Op hun debuutplaat zijn de nummers Fatal Flower, Midnight Train en vooral Crying over Sin liedjes van het type dat sinds de jaren zestig bijna niet meer gemaakt is.
Marco: "Ik hou van die oude muziek ja, het zou idioot zijn om dat te ontkennen. Misschien komt dat wel juist door die melodieen." Ik ben helemaal gek van melodieen." ,,Maar we willen beslist niet de jaren zestig kopieren," zigt Dirk Heuff, bang als hij is dat zijn groep weer het revival-etiket opgeplakt krijgt. "Kijk, we zijn allemaal zo rond een jaar of vierentwintig. Dan heb je het nog een beetje meegemaakt, he. De wortels steken nog een stukje in de jaren zestig. Maar we zijn net zo goed beinvloed door de reggae of de punk. En we grijpen al helemaal niet terug naar dat spirituele van de sixties."
Richard Janssen: "Na de punktijd zijn veel muzikanten aan het experimenteren geslagen. Dan krijg je op een gegeven moment geforceerde toestanden. Ten eerste verdwijnt het gevoel helemaal uit de muziek. En ten tweede wordt het vaak gepresenteerd als intellectueel of technisch hoogstaand. Onze muziek ontstaat vanuit een liedje dat iemand op z'n zolderkamertje schrijft. En daar wordt in de oefenruimte verder aan gewerkt."
"Ja, natuurlijk vind ik de oude Dylan goed. Vooral door die eenvoud. Als je wat gitaar zit te spelen en je pakt een paar akkoorden, dan denk je soms 'waar ben ik mee bezig, dit is al honderden keren gedaan'. Maar sla je dan zo'n Dylan Songbook open, dan zie je dat hij met diezelfde akkoorden wel tien liedjes geschreven heeft. En die fluit je allemaal mee, zonder dat je een moment denkt: 'Hé, alweer hetzelfde akkoordenschema'. Dat geldt ook voor de oude Stones. Heel inspirerend. Het is toch moeilijker om met drie akkoorden een song te schrijven die blijft staan, dan om met een reeks ingewikkelde jazz-grepen een fijn lopend nummer te maken. Maar nu trap ik natuurlijk een open deur in."
De song, dat is de rode draad die door ieder gesprek met de Fatal Flowers loopt. Het liedje en het melodietie. Madonna's verwelken, dubmixen vergaan maar de good old rocksong blijft bestaan. Frontman Richard Janssen: "De mensen weten gewoon niet meer hoe ze op onze muziek moeten dansen. Dat komt door die snare-terreur in de disco's. Je kunt tegenwoordig met het meest stompzinnige nummer aankomen, zolang je maar een vette Linn-drum op de afterbeat laat knallen. Dan weet iedereen wel van het rechterbeen op het linkerbeen te huppen." (Peter Bruyn, Haarlems Dagblad 15 oktober 1985) (http://home.planet.nl/~madierkx/fatalflowers/fatal_flowers_haarlem.html)
Article from festival booklet
No comments:
Post a Comment